Naar het RTL5-programma Bizarre Eters (maandagavond 21.30 uur, RTL5) wordt opvallend goed gekeken (rond de 700.000 mensen). Het gaat, niet geheel verrassend, over mensen die een vrij opvallend eetpatroon hebben. Je ziet figuranten die alleen maar vla eten of andere helden die al hun hele leven zweren bij macaroni met kaas. De mix van een min of meer, soort van serieus probleem en een grap op zijn tijd is in de vertrouwde handen bij ex-rocker Dennis Weening. Hoogste tijd dus voor: wat vindt Dennis Weening…?
…van zijn eigen eetgewoontes:
“Als er bijvoorbeeld sliertjes in zaten of het had een bepaalde vorm, dan hoefde het van mij al niet. Andijvie en boerenkool, dat ging er niet in. Mijn dochter heeft dat ook. Maar ik lust nu alles, dus ik denk dat het met haar ook wel goed komt.”
…van de reden dat hij Bizarre Eters maakt:
“Ik vind het een mooie ontwikkeling voor RTL5. De zender heeft echt twee gezichten. Enerzijds is er het lekkere vermaak van een Barbie, een Roy Donders en De Roelvinkjes, wat ook heel leuk is. Maar ik ben heel blij dat ze ook deze kant laten zien; programma’s waar je iets van opsteekt, waarbij we mensen echt helpen. Kijk, in eerste instantie zijn we gewoon tv-makers. En die zoeken onderwerpen die interessant zijn voor de kijker. Maar ook die kijker wil graag dat mensen die het moeilijk hebben hulp krijgen. Ik kan alleen maar vanuit mezelf spreken. En dan zeg ik dat ik oprecht iets wil doen om deze mensen te helpen.”
AD, 2015
…van Hilversum:
“Mijn manager Edwin Jansen sleepte me mee naar recepties, maar ik stond
altijd ergens in de hoek want ik had er meestal niks mee. Mijn sfeer was die van garagebandjes en zweterige zalen. Ik was meer van de punkfestivals op modderige terreinen. Dan zei Edwin op de terugweg: je hebt weer lekker reclame voor jezelf gemaakt. Ach, ik heb altijd een hekel aan die opsmuk van de TV-wereld gehad. Gelukkig is het op mijn eigen manier toch gelukt. Tegenwoordig zegt de zenderdirecteur tegen me: maak er maar een zooitje van. Ga maar lekker los. Ik heb de gemakkelijkste reputatie van allemaal, kán het bijna niet verkloten.”
Nieuwe Revu, 2011
…Over het afhaken als kandidaat bij Expeditie Robinson:
“Zelf snapte ik heel goed waarom ik dat deed. Het was een combinatie van allerlei factoren: ik moest terug naar Nederland voor de audities voor So You Think You Can Dance, ik had als enige kandidaat al een week in mijn eentje op een eiland van 2 bij 3 meter gezeten toen bleek dat we daar met de hele groep terug naar toe moesten. Enfin: van alles, ik kon dat mezelf wel uitleggen, en anderen ook, dacht ik. Eigenlijk had ik al moeten weten dat dat tegenviel toen ik mijn vrouw belde en vertelde dat ik weer naar huis kwam. Ze vroeg waarom. Ik legde het uit en toen vroeg ze nog eens: ‘Maar waaróm stop je dan?’ Als zelfs mijn vrouw me niet begrijpt, dan waarschijnlijk niemand. Dat bleek ook: toen die uitzending op tv was, zat ik in de bioscoop. Ik had mijn telefoon op tril staan, en voelde tijdens die film mijn telefoon non-stop. Echt letterlijk duizenden berichten. Dat ik een lafbek was, dat iemand als ik zich Hagenees durfde te noemen. Ik vond dat ik echt goede redenen had om te stoppen, maar niemand anders vond dat.”
Nieuwe Revu, 2014
…van zijn voormalig rockband Spider Rico:
“Of we nu op een groot festival stonden of voor dertig man speelden, ik vond het net zo lekker. Optreden is het leukste dat er bestaat. En met Spider Rico kon het nooit gek genoeg, we waren de wildste rock-‘n-rollband van Nederland. Alles ging eraan. Muziek is levensreddend geweest voor mij, het is en blijft mijn grootste passie. Kurt Cobain zong wat ik voelde, dat was echt een openbaring. Ik ontdekte bandjes, leerde mezelf gitaar spelen, ging teksten schrijven, speelde met bandjes. Het doet me echt wat als ik beelden van toen zie. Ik was echt een boze puber. Ik stond op het podium te schreeuwen, was boos op iedereen, lag met mijn hoofd tegen de microfoon te beuken: geen contact mee te krijgen. Ik zong voor mezelf, de rest van de wereld kon me geen reet schelen. Die periode heb ik nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Zonder muziek had ik dit niet bereikt, dat is zeker. Zonder te overdrijven: muziek is het bloed door mijn aderen, mijn houvast. Ik denk dat ik best een ongeleid projectiel kan blijven, als ik maar verantwoordelijkheid neem voor mijn programma’s. Juist daardoor blijft een programma onvoorspelbaar. Bij RTL weten ze: Dennis is een boefje, die moet je een beetje de ruimte geven.”
Parool, 2010
…van Veronica:
“Na mijn periode bij MTV moest ik een van de boegbeelden van Veronica worden, maar toen de zender na een halfjaar op zijn gat lag, was het ook voor mij einde oefening. Toen is er een slechte periode voor mij ingetreden. Ik moest zelfs achter de bar staan van Silly Symphonies om mijn geld te verdienen en ik heb in die periode leren schilderen en eenvoudige aannemingsklussen gedaan. Ik heb ook nog even overwogen het onzekere bestaan van presentator te verruilen voor een baan als onderwijzer. Voor de klas staan op een basisschool lijkt me nog steeds een heel leuk beroep, alleen betaalt het niet zo goed vergeleken met wat ik nu heb.”
…van zichzelf:
“Ik lijk een open boek, maar laat niet altijd het achterste van mijn tong zien. Wild zal ik altijd wel blijven, maar ik denk nu meer over mijn toekomst na dan vroeger. Met mijn accountant heb ik het laatst over een pensioenvoorziening gehad. Mijn werk blijft een onzekere bron van inkomsten: zo ben je de ster, zo ben je weer vergeten. Ik wil mijn eigen productiebedrijf Stennis verder ontwikkelen. Iets meer zekerheid inbouwen, want om straks weer achter de bar te moeten staan, dat zie ik voor mijzelf niet meer zitten.”
AD Haagsche Courant, 2011
