De uitzending van RTL Late Night was vrijdag nog niet afgelopen, of Facebook ontplofte. De aanleiding: Natasja Froger zat bij Humberto aan tafel om te vertellen over haar adoptieshow die woensdag begint. In Met Open Armen volgt zij stellen die hun adoptiekinderen gaan ophalen in een ver land. Heel Nederland mag getuige zijn van het moment dat zij, zoals Natasja zo empathisch zegt ‘hun kindje voor het eerst in de armen sluiten’.
Aan tafel zit ook het ouderpaar uit de eerste uitzending, Andrea en Michel. In een preview zien we hoe zij in een Haïtiaans weeshuis voor het eerst de twee zesjarige zusjes ontmoeten die ze hebben geadopteerd. De meisjes zitten aan een lange tafel met andere kinderen en worden naar hun nieuwe ouders gedirigeerd. Bedremmeld staren ze naar de grond, terwijl hun nieuwbakken moeder hen probeert aan te halen. Op de achtergrond staat Natasja met een van emotie vertrokken gezicht: naar dit moment heeft het stel tien jaar uitgekeken!
Wat later zien we de meisjes in hun nieuwe woonomgeving. Ze smeren boterhammen en blijken de Nederlandse taal in no time op te pikken. We horen ze roepen: pindakaas! Lekker! Venz!
Hier heeft Natasja een mooie anekdote over: laatst belden de meisjes met hun moeder op Haïti (met wie nog contact blijkt te bestaan) en wat denk je, in plaats van Creools praatten ze alleen nog maar Nederlands tegen haar! Bijzonder toch, hoe snel kinderen zich aanpassen aan hun nieuwe leven en aan de mensen door wie ze met open armen zijn ontvangen. Eind goed, al goed!
En daar vinden geadopteerden dus iets van, zo blijkt uit de verhitte discussies die losbarstten op verschillende, veelal besloten, facebook-groepen.
Een greep uit de reacties:
Ook op de Facebookpagina van RTL Late Night, regent het reacties van geadopteerden. Gelukkig voor de makers van het programma, melden zich ook een paar geadopteerden die al die negatieve reacties betreuren omdat ze zelf juist heel blij en dankbaar zijn. En er verschijnen talloze links naar berichten over misstanden in het adoptiesysteem, en trauma’s die mensen aan hun adoptie kunnen overhouden, met het verzoek aan de programmamakers om hier eens op te reageren.
Maar dat doen ze natuurlijk niet, waarom zouden ze? Het doel van dit programma is helemaal niet een evenwichtig, genuanceerd beeld van de adoptieproblematiek te geven. Het is gewoon emotie-tv, een sprookje dat de kijker wordt voorgeschoteld, waarin arme kindertjes eindelijk worden verenigd met hun ouders, waarna iedereen nog lang en gelukkig leeft.
Laat ik nu geen flauwe opmerking maken over Spoorloos, waar we over twintig jaar deze kinderen kunnen terugverwachten. Interessanter is het gesprek dat ik gisteren had met een Haïtiaanse vrouw die toevallig ook als zesjarig meisje door Nederlanders is geadopteerd. Ze vertelde dat ze veel herinneringen heeft aan haar leven in Haïti, maar zich niets meer herinnert van haar eerste jaren in Nederland. Wat ze nog wel goed weet is dat ze op haar tiende een koffertje pakte en aankondigde dat ze terugging naar Haïti, naar huis.
Een absurd plan natuurlijk, want ze had zich hartstikke goed aangepast en sprak allang geen Creools meer. Dus ze is gewoon hier gebleven. Eind goed, al goed!
De aflevering van RTL Late Night is hier terug te kijken, het item over de adoptieshow start op 39:25.
Marina van Dongen is journalist en auteur van De Adoptiemonologen, Scriptum 2013, waarin dertig volwassen geadopteerden hun levensverhaal vertellen. Ze is zelf geadopteerd uit Griekenland en dankt god op haar blote knieën dat er geen tv-ploeg aanwezig was om dat moment uit haar leven vast te leggen.
